Minna er meira

Tónlist. Ísland. Cortes feðgar. Frost Music.



Garðar Thór Cortes hefur himneska rödd. Hann syngur af einstakri tilfinningu. Ástríðan í rödd hans er svo grípandi að það er unaður að hlusta á hann syngja. Faðir hans, Garðar eldri, er líka magnaður söngvari og listamaður. Hann hefur auðgað tónlistarlíf Íslendinga meira en flestir aðrir.

Feðgarnir syngja saman á geisladiski sem ber heitið Ísland. Lögin eru ástsælar söngperlur, Blítt er undir björkunum, Maístjarnan, Draumalandið, Í dag skein sól og annað í þeim dúr.

Söngurinn er vissulega fagmannlegur og glæsilegur. Túlkunin er heildstæð og fókuseruð. Og það er rétta stemningin í söngnum. Vandamálið er annað.

Það eru útsetningarnar. Þær stílast á Karl Olgeirsson, og í minna mæli á Harald Vigni Sveinbjörnsson. Synd væri að segja að smekkvísi hefði ráðið þar för. Útsetningarnar eru svo væmnar og yfirþyrmandi að manni verður hálf ómótt. Allstór hljómsveit spilar í útbólgnum, klisjukenndum Disney-stíl. Það er einhver Frostrósabragur á öllu sem kæmi kannski ágætlega út á stórtónleikum. Ekki á geisladiski með hugljúfum lögum sem þurfa í langflestum tilfellum bara einfalda umgjörð.

Þetta er synd, vegna þess að þessi geisladiskur hefði getað orðið frábær. Listræn stjórn hefði þurft að vera miklu, miklu betri.

Niðurstaða: Fallegur söngur sem drukknar í ósmekklegum útsetningum.