Billjónsdagbók 7.10.2007

OMXI15 var 8.410,57, þegar nágranninn á Smáragötu birtist út á verönd að viðra púddultíkina, og Nasdaq var 2.729,43 þegar hann sagðist vera til viðræðu um að selja mér húskofann sinn fyrir 300 millur. Púddultíkin væri innifalin í verðinu. Það fylgdi með henni ættartala. Sama væri ekki hægt að segja um konuna hans. Því miður.

Þegar ég hristi höfuðið sagði hann að tvö hús, hlið við hlið og samtals 800 fermetrar væru núorðið lágmarksstandard fyrir þjóðfélagsstólpa í Þingholtunum. „Maður getur sturtað niður með nýju útsýni á hverjum degi alla vikuna." „Ég veit ekki um þig," ansaði ég á móti, „en ég er með húshjálp frá Póllandi og sturta ekki niður sjálfur." Það stakk alveg upp í hann. Bölvað merkikerti! Eins og ég geti ekki keypt öll hús sem mér sýnist!

Við Baddi í VSOP-fjárfestingum höfum legið í jarðakaupum alla þessa viku. Við notum hlutabréf í Farsælda Frón Investment, sem við ætlum að gera fallítt á næsta ári, til að borga hálfsenílum hokurkörlum sem eru fallítt hvort sem er. Sjálfsmínbanki leggur til kass í svolitla áþreifanlega útborgun. Sumt af þessu gamla liði er tregt að selja. Segist hafa ekki neitt við meiri pening að gera. Taki því ekki að fá sér falskar tennur úr þessu. En væntanlegir erfingjar eru ótrúlega viljugir að beita þrýstingi á gamla fólkið. Ég á núna 7 jarðir í Skagafirði, 13 í Mývatnssveit og 9 í Aðaldal.

Einn sveitadraugurinn neitar að selja „hjartað úr sér" eins og hann öskraði á okkur Badda í fyrradag. Æ dónt getttitt! Þarna komum við Baddi, pent klæddir í dísænátfitti og Range Rover Vogue og bjóðum manninum 200 millur fyrir nokkrar hundaþúfur, skakkan snúrustaur og 40 ára rússajeppa og hann fúlsar við peningunum. Hvæsti á okkur svo duglega að heyrðust skrölta upp í honum þessar þrjár framtennur sem hann á eftir. Röflar um eitthvert hjarta í sér. Hvaða hjarta! Markaðurinn hefur ekkert með hjörtu að gera!

Það er góð tilfinning að eiga svona mikið af Íslandi út af fyrir sig. Svo selur maður útlendingum pjúr neitsjör og klín enersdjí fyrir grilljónir. Ég á við, á endanum þarf maður auðvitað ekki meira fyrir sjálfan sig en einn sinnum tvo og hálfan.